Би өөрийгөө бүр үнэхээр ойлгохоо болилоо

Би өөртэйгөө үргэлж бас ярих боллоо

Харанхуйд би дуртай болжээ

Хөнгөн биш бүр гүн  ...

Би боох хүлээсийг танихаа больж, би суусан шоронгоо анзаарахаа больж, би хэн гэдгээ мартах шахжээ. Үүнийг өөр хэн ч биш ганцаардал надад сануулах юм, харанхуй намайг гэрэлтүүлэх юм. Би уул нь царайгаа харвал танина даа ... Гэтэл хэн надад энгэсэг түрхчихэв ? Амжилт гэж юу юм бэ ? Алдаа гэж бас юу юм бэ ? ... Амжилтанд хүргэнэ ! гэж амласан зарлал бүрийг хараал идээсэй гэж хүснэ. Тэд ямар утгагүй өрөвдөлтэй жишгийг нийгэм дээр тогтоох нь тэр вэ ? Амьгүй хүүр мэт хэдэн зуугаараа шамбааралдан “Амжилт” гэдэг хаалгаар чихцэлдэн улайрах хүмүүс, тэндээс хасагдаж газар суусан охины нулимс үнэ цэнэгүй. Хөөрхөн гэж юу юм бэ ? Хөөрхөн болохоор хурц мэсэнд зоогдох нүүрнүүд ямар аймшигтай вэ ! Хэн хөөрхөнийг үнэнээр нь мэддэг эцэг эхийнхээ царайг яаж харах вэ ? Энэ бүхнийг хэн ингээд тогтоочихов оо ? Хэнийг дууриан элэглэнэ вэ бид ! Үнэнийг эрсээр олсон хүн үзэлгүй муухай царайнаас нь цочсон гэдэг шүү дээ. Үнэнг бид олохгүй ч үргэлж түүн рүү тэмүүлж байдаг гэдэгт нь итгэх зам ...

Чи намайг унагаана даа би мэдэж байна, маш олон удаа бүдэрч унах болно ... Гэхдээ хүний амьдралын сайхан нь бүдэрч унахдаа биш унах бүрдээ эргэж босдогт байдаг шүү дээ ! Унахаас бүү ай, босох чадалтай мөртлөө өвдөглөн суугаа өөрөөсөө ай, шал хүйтэн шүү, бос гэж чамайг унагасан харгис болоод энэрэнгүй ...

Ч.Ганжавхлан